سنت کوچ

آن قدر به این سو نیامدی
 تا از سیلاب بهاره ی عمر تو
 رودخانه عریض تر شد
 بعد از ماه گرفتگی ، حتی
 از روشنی شب های شعر
 ازوعده ی دیدار هم گریختی
 من مانده ام و تنگ غروب و چهره های بیگانه
 عشاق که درسایه ی افراها یکدیگر را می بوسند
 در آن طرف رود تو کم رنگ شدی
 همراه گوزن ها ، مارال ها . سبز قباها
 و سنت کوچ
 در جان تو اوج می گیرد
 ای کولی